Nowości

Popularne

List prof. W. Rowińskiego

Szczegóły
Nadrzędna kategoria: Wydarzenia
Szanowni i Drodzy Koledzy!

showpic('left','','','','img/nil/gazeta/n200803/n20080307a_small.jpg','img/nil/gazeta/n200803/n20080307a.jpg');

Minęło ponad 40 lat od pierwszego w Polsce przeszczepienia nerki pobranej od osoby zmarłej. Byłem jedną z osób uczestniczących w tym zabiegu i opiekowałem się poddaną mu chorą i kolejnymi podobnymi pacjentami w okresie pooperacyjnym. Rozwój programu przeszczepiania narządów następował powoli. Brakowało przepisów prawnych, odpowiedniej liczby przygotowanych ośrodków i wyszkolonych profesjonalistów, ale przede wszystkim ten nowy sposób leczenia był obcy zarówno środowisku lekarskiemu, jak i społeczeństwu. Początkowo przez kilkanaście lat przeszczepiano jedynie nerki; udane przeszczepienie serca wykonane w 1986 r. przez profesora Zbigniewa Religę wyraźnie poprawiło atmosferę społeczną wokół tego sposobu leczenia i spowodowało, że liczba wykonywanych operacji przeszczepienia nerek, serca, a później i wątroby wzrastała co roku.
W 1996 r. parlament uchwalił ustawę o pobieraniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów. Ustawa ta w pełni uregulowała wszystkie aspekty medyczne i prawne transplantacji. Ustanowiono, że wolno pobierać narządy od osób zmarłych, jeżeli człowiek ten za życia nie wyraził sprzeciwu. Określiła zasady dotyczące rozpoznawania śmierci mózgu przez niezależną komisję, określiła, w jakiej sytuacji możliwe jest pobieranie nerki (i fragmentu wątroby) od dawców żywych. Ustawa ta została znowelizowana zgodnie z Dyrektywą Europejską przed dwoma laty.

Unia Transplantacyjna

Wydarzenia

Prasa

Program "Partnerstwo dla Transplantacji"