***

Kazimierz Parfieńczyk cieszył się życiem i dobrym zdrowiem przez trzy lata po otrzymaniu nowego serca. Leki, które powstrzymują odrzuty przeszczepionych organów, rujnują nerki. Trzy lata po sercu, w 1997 roku, panu Kazimierzowi przeszczepiono nerkę. Był pierwszym pacjentem w Polsce, któremu przeszczepiono dwa narządy. Cztery lata później organizm odrzucił nową nerkę. Posłuszeństwa odmawiały kolejne organy. Umarła wątroba i płuca, tylko serce walczyło do końca. Było bardzo dzielne.

Poddało się w lipcu 2003 roku, po 19 latach i 5 miesiącach służby u Artura i 10 latach i 3 miesiącach z panem Kazimierzem.

- Drugi raz przeżywałam śmierć brata - mówi pani Grażyna. - A ojciec się załamał. Zaczął pić. Po śmierci serca stracił chęć do życia. W szpitalu gramolił się do toalety, bo wstydził się prosić pielęgniarki o basen, i tam dopadła go śmierć. Umarł na serce. Musiał stanąć przed Panem i wszystko Mu wyjaśnić. A wszystko zaczęło się od Wielkiego Tygodnia, w którym umierał mój Artur. Najgorszy tydzień w moim życiu. Dlatego nie lubię świąt wielkanocnych.

- Dlaczego panu Kazimierzowi dała pani w szpitalu akurat 11 róż?

- Nie wiem.
 

- Prawie tyle lat przeżył później z sercem pani brata.

******

W Polsce na przeszczep nerki czeka obecnie około 2 tysięcy osób. Na serce czeka 500 osób, a na wątrobę - 600. Tylko połowa z nich dostanie upragniony narząd. Pozostali umierają w tempie cztery osoby na dzień.

Zaledwie od co czwartego potencjalnego dawcy lekarze mogą pobrać potrzebne narządy, bo rodziny pozostałych odmawiają. Każda odmowa to wyrok śmierci dla sześciu osób, które nie doczekają przeszczepu.

 Para druga. Połączył nas bigos

W czerwcu zeszłego roku na rondzie w Kluczach gospodyni domowa Elżbieta Orczyk łapała okazję do Częstochowy. Zabrał ją mężczyzna nowiutkim seatem cordoba w kolorze vulcan, to znaczy krwistoczerwonym.

Nie pytając kierowcy, wyłączyła radio i swoim głosem szczelnie wypełniła ciszę. Mieli jeszcze sporo do Zawiercia, a nieznajomy już znał całe jej życie.

Że jedzie na spotkanie ze studentami Akademii imienia Jana Długosza, którym ma opowiadać o ratowaniu życia chorych dzięki pozyskanym organom. Że jest żoną dawcy, wizytówką i członkiem Polskiej Federacji Pacjentów "DialTransplant". Że jej mąż Janek umarł 27 października 2005 roku, że miał 51 lat, a organy pobrano w Klinice Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach.

Z każdym kilometrem kierowca był coraz bardziej milczący i chmurny.

Kiedy wjeżdżali do Częstochowy, zapytał, jaką grupę krwi miał jej mąż.

- Powiedziałam, że 0 Rh-, a potem, że jak już tu jestem, to muszę na Jasną Górę - opowiada Elżbieta Orczyk - a on, że pójdzie ze mną, bo ma za co dziękować. Idziemy pod górę, a mnie serce wali, jakby miało wyskoczyć z piersi. W kaplicy każdy w cichości dziękował za swoje. Ja za mojego Jasia i 28 lat kochania. Po modlitwie serce się uspokoiło. Kupiliśmy lody i wracamy. Razem tak, z obcym facetem.

- Oboje już wiedzieliśmy - mówi Kazimierz Głodek, kierowca z krwistoczerwonego seata - tylko nie mówiliśmy o tym. Po trzech dniach do mnie zadzwoniła i powiedziała: "Kaźmierz, tyś jest mój".

- Skąd wiecie na pewno? - pytam.

- Tego dnia tylko mnie przeszczepili wątrobę na Śląsku.

***

Ta para mieszka najbliżej siebie. 57 kilometrów.

Jan Orczyk mieszkał w Dłużcu w woj. małopolskim, gdzie z żoną i córką przeniósł się ze Śląska. Codziennie jeździł rowerem cztery kilometry do pracy. Silny, szczupły, postawny, ale 14 lutego, w dzień św. Walentego, lekarze odkryli, że ma tętniaka w mózgu. Powiedzieli, że nie dożyje do emerytury.

- Jestem pewna, że wcześniej wiedział, że ma coś w głowie - mówi Elżbieta, żona pana Jana - od czasu kiedy nie chcieli go wziąć do szkoły lotniczej. Pewnie myślał, że Pan Bóg zapomni o jego chorobie, albo nie chciał mnie martwić. Czasami mnie pytał, czy będę go kochała, kiedy straci wzrok, będzie niedołężny albo niesprawny jako mężczyzna.

Kazimierz Głodek mieszka w Jaworznie. Jest nauczycielem historii w miejscowym gimnazjum.

W jego życiu pojawiają się niemal równocześnie: syn i marskość wątroby. To jedyne jego dziecko i jedyna choroba. Z każdym miesiącem coraz częściej panu Kazimierzowi pęka żyła wrotna, która odprowadza krew z wątroby do krwiobiegu. Krew leje się do przewodu pokarmowego, wypełnia żołądek, przełyk, chlusta na podłogę. Kilka razy w miesiącu wykrwawia się niemal zupełnie. Za każdym razem, kiedy traci przytomność, jest pewien, że umiera. Ratują go transfuzjami krwi. - Kochałem życie, jazdę samochodem, góry - mówi Kazimierz Głodek. - Mój synek miał rok, a chciałem zagrać z nim w piłkę, nacieszyć się żoną. Ona taka młodziutka.