WHO GUIDING PRINCIPLES ON HUMAN CELL, TISSUE AND ORGAN TRANSPLANTATION¹

PREAMBLE

1. As the Director-General’s report to the Executive Board at its Seventy-ninth session pointed out, human organ transplantation began with a series of experimental studies at the beginning of the twentieth century. The report drew attention to some of the major clinical and scientific advances in the field since Alexis Carrel was awarded the Nobel Prize in 1912 for his pioneering work. Surgical transplantation of human organs from deceased, as well as living, donors to sick and dying patients began after the Second World War. Over the past 50 years, the transplantation of human organs, tissues and cells has become a worldwide practice which has extended, and greatly enhanced the quality of, hundreds of thousands of lives. Continuous improvements in medical technology, particularly in relation to organ and tissue rejection, have led to an increase in the demand for organs and tissues, which has always exceeded supply despite substantial expansion in deceased organ donation as well as greater reliance on donation from living persons in recent years.

Czytaj więcej: WHO GUIDING PRINCIPLES ON HUMAN CELL, TISSUE AND ORGAN TRANSPLANTATION

 

---

WHO Guiding Principles on Human Cell, Tissue and Organ Transplantation [Link]

---

Human organ and tissue transplantation

The Sixty-third World Health Assembly,

Having considered the report on human organ and tissue transplantation;¹

Recalling resolutions WHA40.13, WHA42.5 and WHA44.25 on organ procurement and transplantation and WHA57.18 requesting an update of the Guiding Principles on Human Organ Transplantation;

Aware of the growing magnitude and utility of human cell, tissue and organ transplantation for a wide range of conditions in low-resource as well as high-resource countries;

Czytaj więcej: The Sixty-third World Health Assembly on Human organ and tissue transplantation

MINISTERSTWO ZDROWIA BIURO PRASY I PROMOCJI

Warszawa, 16.06.2010 roku

INFORMACJA
w związku z podpisaniem listu intencyjnego- Partnerstwo dla Transplantologii

W środę, 16 czerwca 2010 r. w Mazowieckim Urzędzie Wojewódzkim w Warszawie minister zdrowia Ewa Kopacz wzięła udział w podpisaniu listu intencyjnego- Partnerstwo dla Transplantologii.

Niewystarczająca liczba dawców narządów w województwie mazowieckim stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli na jego terenie. Zwiększeniu liczby dokonywanych przeszczepów oraz uzyskaniu społecznego poparcia dla idei dawstwa służy program Partnerstwo dla Transplantacji.

Czytaj więcej: Partnerstwo dla Transplantologii - woj. mazowieckie

 

PRZESZCZEPIAĆ MOŻNA, WARTO I TRZEBA

Rozmawiamy z prof. Wojciechem Rowińskim, Krajowym Konsultantem w Dziedzinie Transplantologii,
wiceprezesem Polskiej Unii Medycyny Transplantacyjnej, prezesem Polskiego Towarzystwa
Transplantologicznego w latach 2007-2009

D. Hegenbarth: Panie Profesorze, rozmowę o transplantologii można by wypełnić odpowiedzią na trzy zasadnicze pytania: „Czy można? Czy warto? Czy trzeba?”
Prof. W. Rowiński: I można, i warto, i trzeba. Gdybym chciał być złośliwy, to dodałbym, że niewielu się naprawdę chce. Ale rozwijając to: można. Polska od lat dysponuje odpowiednimi regulacjami prawnymi: ustawą z roku 1995, nowelizacją z roku 2005, nową ustawą z roku 2009, która dopasowuje nasze przepisy do dyrektywy europejskiej. W tejże najnowszej ustawie
są dwie innowacje: stanowisko koordynatora ds. przeszczepów przy każdym szpitalu i możliwość pobrania narządów nie  tylko po rozpoznaniu śmierci mózgu, ale także po zatrzymaniu krążenia. Piętnuje się także jakąkolwiekpróbę handlu. Świadczy to o tym, że prace w kierunku legislacji dotyczącej transplantologii wciąż są aktualizowane. A zatem czy wolno? Wolno, jest to uregulowane prawnie, istnieje poza wymienianą wcześniej ustawą 12 rozporządzeń wykonawczych, które omawiają rozmaite szczegóły. Czy warto? Ludzie po przeszczepie żyją, rekordziści po kilkadziesiąt lat po przeszczepie serca czy wątroby. W Polsce najdłużej żyjący chory po transplantacji serca żyje bodaj 18 lat, po transplantacji nerki – 35 lat. Po przeszczepie wątroby przeżywalność pięciu lat wynosi około 60--70%, a bez wątroby chorzy zmarliby w krótkim czasie.
Po transplantacji nerki przeżywalność pięcioletnia to 70-80%, z czynnym przeszczepem. A chory możeżyć bez czynnego przeszczepu. 90% chorych żyje, zatemjest to bezpieczne i skuteczne.
Czy trzeba? Tak, wiadomo, że trzeba. W Polsce potrzeba około 2 tys. nerek rocznie, a przeszczapiamy 800, konieczne jest 400 wątrób, a przeszczepiamy o ok. połowę mniej, to jest 220, i potrzeba około 400 serc, a wykonujemy 100-120 przeszczepów. Czyli można,warto i trzeba.
Niemniej pobieramy 30 procent mniej narządów niż w najlepszym 2005 roku i nie możemy wyjść z dołka. Dlaczego jest za mało? Cóż, mówi się „nieodpowiedzialne społeczeństwo”, ale to przecież nieprawda.

Wywiad w całości do pobrania

W sobotę, wieku 89 lat zmarł w Warszawie prof. Kazimierz Ludwik Ostrowski. Był uznanym autorytetem w dziedzinie nauk medycznych, członkiem honorowym wielu polskich i zagranicznych towarzystw naukowych.

Prof. Ostrowski był członkiem rzeczywistym Wydziału Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk, członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, dyrektorem Instytutu Biostruktury Akademii Medycznej w Warszawie, wieloletnim kierownikiem Zakładu Histologii i Embriologii AM.

Urodził się w 1921 r. we Lwowie, gdzie ukończył szkołę odstawową i średnią. W okresie okupacji niemieckiej pracował jako korepetytor w Grójeckim. Po ukończeniu studiów medycznych w Warszawie został powołany do służby wojskowej, z której zwolniono go w 1956 r. Jeszcze podczas studiów rozpoczął pracę w Zakładzie Hematologii AM, gdzie pracował do emerytury w 1992 r.
W Instytucie Hematologii i Embriologii zajmował się pracą badawczą i dydaktyczną. Jako pierwszy w Polsce wprowadził nauczanie cytofizjologii, związanej z rozwojem badań cytologicznych. Za osiągnięcia w zakresie badań naukowych otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Orleanie (Francja).

W l. 1977-1987 prof. Ostrowski kierował resortowym programem poświęconym konserwowaniu przeszczepów i stosowaniu ich w klinice. W 1987 r. został przewodniczącym Zespołu Specjalistycznego ds. Pobierania i Przeszczepiania Tkanek i Narządów (obecnie Krajowa Rada Transplantacyjna).

Za najistotniejsze w swojej działalności naukowej sam prof. Ostrowski uznawał badania nad oddziaływaniem promieniowania jonizującego z minerałem zawartym w macierzy kości. Do swoich sukcesów zaliczał też wychowanie wielu pokoleń lekarzy, asystentów, docentów i profesorów, zajmujących obecnie znaczące stanowiska w kraju oraz na zagranicznych uczelniach, m.in. w USA czy Wielkiej Brytanii.

 

Źródło:

---

Autobiografia Profesora na stronie Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

 

Rozmowa z dr. Jarosławem Czerwińskim dyr. medycznym Centrum Organizacyjno - Koordynacyjnego do spraw Transplantacji "Poltransplant"

 

Andrzej Kaczmarczyk (Medycyna Praktyczna) - W roku 2008 w stosunku do 2007 liczba pobrań narządów od zmarłych dawców wrosła o 20%. Czy możemy już mówić o zatrzymaniu tendencji spadkowej i czy możemy liczyć, że tendencja wzrostowa się utrzyma?

dr Jarosław Czerwiński (dyr. medyczny Centrum Organizacyjno - Koordynacyjnego do spraw Transplantacji "Poltransplant") - Czy liczba pobrań w tym roku wzrośnie to dopiero zobaczymy. Nasze doświadczenie uczy, że trzeba cierpliwie poczekać do końca roku. W zeszłym roku tchnęło nadzieją, bo wzrosła liczba zidentyfikowanych zmarłych dawców w całym kraju i liczba wykorzystanych narządów do przeszczepienia w porównaniu z rokiem 2007, który był w tym dziesięcioleciu rokiem najgorszym. Ciągle jednak były to liczby takie jak na początku lat dwutysięcznych, czyli jeszcze nie osiągnęliśmy wcześniejszych możliwości.

AK - Kiedy nastąpił ten spadek w 2007 roku media i spora część środowiska medycznego uznała, że przyczyną było, delikatnie mówiąc, spektakularne nagłośnienie zatrzymania doktora Mirosława G. w warszawskim szpitalu MSW...

JC - ... jest to powszechne odczucie.

AK - A jakby to pan ocenił dziś, z dystansu?

Czytaj więcej: Rozmowa z dr J.Czerwińskim

2000 osób czeka na przeszczep i szansę na drugie życie

Szanowni Państwo,

Narządy do przeszczepiania muszą pochodzić z organizmu drugiego człowieka, nie można ich kupić. Każdy z nas może potrzebować narządu by żyć i każdy z nas kiedyś umrze. Przeszczepianie narządów pobieranych od osób zmarłych łączy w sobie tragedię śmierci i radość życia. Mam nadzieję, że nosząc tę bransoletkę oraz kartę oświadczenia woli na oddanie narządów w przypadku swojej śmierci, tym samym wyrazicie Państwo akceptacje dla tej metody leczenia.

O swojej decyzji każdy z nas powinien powiadomić najbliższą rodzinę, która znając naszą wolę nie będzie protestowała wobec zamiaru pobrania po śmierci naszych narządów. Ta niezwykle szlachetna decyzja wyrażająca naszą zgodę na oddanie narządów po śmierci, które nikomu nie są potrzebne, pozwoli na uratowanie życia bardzo wielu ludziom. Jestem przekonany, że kupując ten zestaw mogę liczyć na Państwa refleksję i podjęcie decyzji podarowania życia innym.

Czytaj więcej: Powiedz TAK