7.8.Warszawa (PAP) - Pogrzeb prof. Tadeusza Orłowskiego, pioniera polskiej transplantologii, taternika i alpinisty, odbędzie się w piątek 8 sierpnia na warszawskich Powązkach

Wybitny uczony zmarł w środę 30 lipca w wieku 90 lat

Jako człowieka "o wielkim sercu i osobowości, wybitnego naukowca, znakomitego lekarza i specjalistę w zakresie chorób wewnętrznych, sztucznych narządów wewnętrznych i transplantologii" pożegnała go społeczność Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (WUM), z rektorem i senatem uczelni, na stronie internetowej WUM.
Prof. Tadeusz Orłowski urodził się 13 września 1917 w Kazaniu nad Wołgą jako syn Witolda Orłowskiego, uważanego za ojca polskiej interny. Rodzina Orłowskich miała silne tradycje lekarskie. Dyplom lekarza uzyskał na tajnym Uniwersytecie Warszawskim w 1943 r., na którym był później wykładowcą i gdzie w 1949 r. uzyskał tytuł doktora. W czasie Powstania Warszawskiego pracował jako lekarz w warszawskich szpitalach. Należał do AK. Prof. Orłowski był wybitnym specjalistą w zakresie medycyny wewnętrznej, nefrologii oraz transplantologii. Wiedzę zdobywał i pogłębiał w najlepszych ośrodkach zagranicznych, m.in. w szpitalach uniwersyteckich w Lund, Saint Louis, Londynie i Pizie. Stworzył polską szkołę dializoterapii. Już w latach 50 podejmował pionierskie próby leczenia mocznicy dializami otrzewnowymi, w roku 1959 uruchomił w Warszawie ośrodek dializacyjny, tzw. sztuczną nerkę. Dzięki pracy profesora i jego zespołu udało się wyprodukować i opatentować polską sztuczną nerkę arkuszową i dializatory zwojowe. Prof. Orłowski jest też uważany za pioniera polskiej transplantologii. W 1966 r. wraz z prof. Janem Nielubowiczem dokonał pierwszego udanego przeszczepu nerki ze zwłok. Opracował program transplantacji nerek oraz metodę otrzymywania globuliny, stosowanej w zwalczaniu odrzucenia przeszczepu. W 1975 r. z jego inicjatywy powstał Instytut Transplantologii Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 80. był to trzeci ośrodek na świecie pod względem liczby przeszczepianych nerek. Badacz jest autorem i współautorem ponad 300 publikacji naukowych, głównie z dziedziny nefrologii i transplantologii, wielu monografii dla studentów i lekarzy. Był członkiem honorowym wielu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych, laureatem ważnych nagród naukowych, posiadaczem wysokich odznaczeń państwowych. Otrzymał tytuł doktora honoris causa wielu uczelni. Od 1971 roku był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. W środowisku lekarskim budził też szacunek swoim bezgranicznym i bezinteresownym oddaniem pacjentom. 

Jego drugą pasją, oprócz medycyny, było wspinanie się po górach. Przygodę z taternictwem rozpoczął już w 1935 roku. Należał do czołowych polskich taterników i alpinistów swojego pokolenia. W latach 1939-50 wytyczał nowe szlaki w Tatrach i dokonał wielu pierwszych wejść. Najbardziej znana jest wyjątkowo trudna droga Orłowskiego na północno-zachodniej ścianie Galerii Gankowej. Był wielkim zwolennikiem wspinaczki klasycznej, bez czynnego użycia haków. Wspinał się również w Alpach, koreańskich Górach Diamentowych, Górach Skalistych i Pirenejach. W latach 1939-45 prof. Orłowski zasiadał w zarządzie konspiracyjnego Klubu Wysokogórskiego oraz był redaktorem tajnego pisma "Taternik". Po wojnie również działał w klubie. Ogłosił szereg artykułów na temat taternictwa i alpinizmu. W 1986 r. profesor przeszedł na emeryturę, ale niemal do ostatnich dni życia poświęcał się badaniom nad przeszczepianiem wysepek trzustkowych u chorych z cukrzycą. W rozmowie z Ewą Dobrowolską, której fragmenty zamieszczono w 9 i 10 numerze miesięcznika "Puls" z 2005 r., powiedział: "Przeszedłem przez życie, uważam, nie najgorzej. Może by było lepiej, gdybym więcej chodził po górach". Ludzie, którzy go znali oceniają go jako postać wielką i niezwykłą. "Jesteśmy wdzięczni, że przyszło nam poznać, współpracować i czerpać doświadczenie od Pana Profesora" - napisano w liście pożegnalnym WUM

Pogrzeb prof. Orłowskiego odbędzie się w piątek 8 sierpnia 2008 r. Msza św. żałobna rozpocznie się o godzinie 11 w kościele św Karola Boromeusza na Powązkach.

Źródło: (PAP)

Odszedł ojciec nowoczesnej medycyny, pionier transplantologii, twórca interny w Polsce, wielki naukowiec, wychowawca wielu pokoleń lekarzy - tymi słowami pożegnał w piątek Tadeusza Orłowskiego ks. Marek Gałęziewski odprawiający mszę żałobną.

W czasie uroczystości w kościele i podczas odprowadzenia do grobu grała góralska kapela.

"Prof. Orłowski był wybitnym nauczycielem, ponieważ uczył na swoim przykładzie. Uczył nas tego, że wymagania należy stawiać wysokie, ale najpierw należy postawić je sobie" - powiedział prof. Zbigniew Gaciąg z WUM, wygłaszając słowo pożegnalne przy grobie. Prof. Orłowski uczył też lekarzy uzasadniać podjęte przez nich decyzje. "I tu wyprzedził współczesną medycynę o kilkanaście lat. W tej chwili normalne jest, że odwołujemy się do medycyny opartej na faktach. Ale prof. Orłowski od zawsze mówił, że jeżeli coś robimy, to musimy uzasadnić dlaczego" - przypomniał Gaciąg.

Tadeusz Orłowski uważany jest za pioniera polskiej transplantologii i ojca interny. Urodził się 13 września 1917 w Kazaniu nad Wołgą. Dyplom lekarza uzyskał na tajnym Uniwersytecie Warszawskim w 1943 r., na którym był później wykładowcą i gdzie w 1949 r. uzyskał tytuł doktora. W czasie Powstania Warszawskiego pracował jako lekarz w warszawskich szpitalach. Należał do AK.

Prof. Orłowski był wybitnym specjalistą w zakresie medycyny wewnętrznej, nefrologii oraz transplantologii. Stworzył polską szkołę dializoterapii. W roku 1959 uruchomił w Warszawie ośrodek dializacyjny, tzw. sztuczną nerkę. Dzięki pracy profesora i jego zespołu udało się wyprodukować i opatentować polską sztuczną nerkę arkuszową i dializatory zwojowe. W 1966 r. wraz z prof. Janem Nielubowiczem dokonał pierwszego udanego przeszczepu nerki ze zwłok. W 1975 r. z jego inicjatywy powstał Instytut Transplantologii Akademii Medycznej w Warszawie.

Jego pasją było wspinanie się po górach. W latach 1939-45 prof. Orłowski zasiadał w zarządzie konspiracyjnego Klubu Wysokogórskiego oraz był redaktorem tajnego pisma "Taternik".

W 1986 r. profesor przeszedł na emeryturę, ale niemal do ostatnich dni życia poświęcał się badaniom nad przeszczepianiem wysepek trzustkowych u chorych z cukrzycą.

Źródło: (PAP)